Nynke Boonstra is benoemd tot hoogleraar

‘Het was echt ongelofelijk. Ik had nooit verwacht dat mijn benoeming zoveel zou losmaken.’ Bij een kop koffie in een café in het hart van Leeuwarden vertelt Nynke Boonstra over de dagen na haar benoeming tot hoogleraar. Het regende felicitaties. Van vrienden, familie, collega’s en van collega-verpleegkundigen uit het hele land. Alsof er een golf van trots door de hele beroepsgroep ging. ‘Wie had dat ooit gedacht toen je in 1997 als twintigjarige verpleegkundige hier in Franker begon’, schreef haar eerste teamleider.

‘Het is nooit mijn doel geweest om hoogleraar te worden. Ik heb zelfs getwijfeld of het wel wat voor mij is, maar het past goed in de route waarin ik zit. En ik vind het ook mijn taak om dit te doen. In het domein van de ggz verpleegkunde was Berno van Meijel de enige hoogleraar. Dat is erg dun voor de academische top van zo’n grote beroepsgroep. Als lector heb ik mijn sporen verdiend dus ik denk dat ik de aangewezen persoon ben om het vakgebied uit te breiden met een tweede hoogleraar.’

‘Het is nooit mijn doel geweest om hoogleraar te worden. Ik heb zelfs getwijfeld of het wel wat voor mij is, maar het past goed in de route waarin ik zit. En ik vind het ook mijn taak om dit te doen. In het domein van de ggz verpleegkunde was Berno van Meijel de enige hoogleraar. Dat is erg dun voor de academische top van zo’n grote beroepsgroep. Als lector heb ik mijn sporen verdiend dus ik denk dat ik de aangewezen persoon ben om het vakgebied uit te breiden met een tweede hoogleraar.’

‘Door wetenschappelijk te onderbouwen wat de intrinsieke waarde is van het werk van verpleegkundigen, wordt het serieus genomen. En wie serieus wordt genomen, wordt gehoord, erkend en beloond. Bovendien geven de onderzoeksresultaten verpleegkundigen woorden om te vertellen wat ze doen: wie wil dat er geluisterd wordt, moet eerst beter leren vertellen. En dan komen we vanzelf aan tafels te zitten waar beslissingen genomen worden. Wij zijn de grootste beroepsgroep, ook in de ggz, maar nu komen we vaak pas laat of niet aan dit soort tafels. Terwijl de beslissingen veel invloed hebben op ons werk. En op de patiëntenzorg. Als hoogleraar kan ik niet iedereen vertegenwoordigen, maar ik kan wel worden ingezet om onze stem te laten gelden.’

Op umcutrecht.nl lees je het hele interview.