Fija is IC-verpleegkundige bij afdeling Pelikaan

"‘Als je een patiënt heel ziek achterlaat en daarna een paar dagen vrij bent, is dat soms best lastig afstand nemen", geeft IC-kinderverpleegkundige Fija toe. ‘Gelukkig gaat het mij doorgaans prima af. Na werktijd stap ik graag op mijn fiets; een half uurtje trappen en ik voel mijn hoofd al opklaren. Eenmaal onderweg gaat alle spanning  uit mijn lijf."

Fija begon haar carrière bij het UMC Utrecht in het derde leerjaar van de hbo-V. Het laatste jaar van de opleiding liep ze stage op afdeling Leeuw, de Kindercardiologie. "Na de hbo-V ben ik de opleiding Kinderverpleegkundige gaan doen. Ik ging werken op Eekhoorn en Dolfijn, afdelingen die inmiddels zijn veranderd en in andere namen zijn teruggekomen. Het werken op Leeuw vond ik wel het allerleukste, dus daar ben ik weer teruggekomen."

De afdeling Leeuw en de IC-afdeling Pelikaan werden samengevoegd als eenheid Intensieve Zorg (intensive care, high care, kindercardiologie en thuisbeademing).  Hiervoor moesten alle verpleegkundigen van Leeuw geschoold worden tot high care-verpleegkundigen, ook Fija. "Zelf had ik die ambitie niet, maar achteraf bleek dat een gouden zet, anders was ik nooit zo ver gekomen."

"Als high care-verpleegkundige geef je veel postoperatieve zorg, bijvoorbeeld na neurochirurgische of scoliose-operaties, en zuurstofondersteuning", gaat Fija verder. Voor zorg op een IC moet er op meerdere fronten iets ontregeld zijn in het lichaam, doordat organen en andere lichaamsfuncties niet goed werken en dus ondersteuning nodig hebben. De intensive care-zorg is hoog complex. Hier wordt ook beademing toegepast en bloeddruk ondersteunende medicatie verstrekt."

Fija kwam er gauw achter dat ze als HC-verpleegkundige geen IC-zorg mocht verlenen, en dat zat haar dwars. "Ik ben het type dat alles wil kunnen doen, en dan is het vervelend als je bijvoorbeeld niet op alle alarmen kan reageren. Na de high care-opleiding ben ik verder gegaan met de intensive care-opleiding." 

"Het werken op de IC is niet alleen razend interessant, maar ook uitdagender dan andere afdelingen", vindt Fija. "Dat zit ‘m vooral in de intensieve samenwerking met het team. Ook wordt er van een IC-verpleegkundige verwacht dat je meedenkt met artsen. Als je een probleem signaleert dat acuut moet worden opgelost, maar de arts kan er niet op tijd zijn, dan moet je durven handelen."

Het werken op de kinder-IC heeft verschillende kanten. ‘Kinderen die echt heel ziek zijn, niet meer beter worden of komen te overlijden. Dat is heel heftig, tegen de natuur in’, zegt Fija. ‘Maar het zorgen voor ernstig zieke kinderen kan ook heel mooi zijn. Je bouwt een sterke band met de patiënt en de ouders op. En samen met de familie kun je een mooi afscheid verzorgen als het kindje overlijdt.’ 

"Acute situaties kunnen heftig zijn", vindt Fija. "Je staat soms met je rug tegen de muur als een kind ineens niet meer te redden is. Dat is een ander uitgangspunt dan wanneer je in een dienst stapt, wetende dat een patiënt komt te overlijden. Bepaalde gevallen doen zeker wel wat met mij. En de ene keer heb ik er meer behoefte aan om er met anderen over te praten dan de andere keer. Het komt wel eens voor dat je een patiënt ziek achterlaat en je er zorgen over maakt. Als ik dan een paar dagen vrij ben, wil ik nog wel eens een berichtje sturen naar collega’s. Maar ik moet eerlijk zeggen, dat komt heel weinig voor want ik kan het  vaak goed loslaten. Zeker als ik ga fietsen, zet ik het werk goed van me af en eenmaal thuis kan ik weer leuke dingen doen."

"Wat ik het belangrijkste vind bij collega’s is dat je op elkaar kunt rekenen", zegt Fija resoluut. "Vooral op de IC moet ieder zijn rol pakken. Je moet snel en accuraat kunnen handelen, want het is hier vaak erop of eronder. En daarom is ook humor erg belangrijk, dat is echt een uitlaadklep. Hoog complexe zorg is werken op topniveau, en dan is het wel fijn dat je zo nu en dan met elkaar kunt lachen om wat stoom af te blazen. Lachen is goed en gezond, het houdt je op de been."

Fietsen is voor Fija dé manier om te ontspannen na het werk. "Ik ben een echte fietsfanaat: ik doe aan wielrennen, gravel biken, en ik houd van fietsvakanties. Lekker toeren in mijn eentje door Limburg. Als ik met anderen fiets dan ga ik harder, want ik ben wel competitief. Maar in m’n eentje fietsen is puur genieten, zonder doel om sneller of beter te worden." 

"Het laatst halfjaar heb ik weinig kunnen fietsen vanwege mijn verhuizing. En dan mis ik het enorm. Dat lekkere gevoel van lijf aan, hoofd uit. Een weekendje weg op de fiets doe ik ook graag. De eerste kilometers sta ik nog 'aan', maar al gauw merk ik dat gedachten en onrust verdwijnen. Ik zit helemaal in het moment. Ook al was ik moe van een dienst ervoor. Soms is het ook pittig, dan moet ik nog een heel stuk. Je leert jezelf goed kennen, bijvoorbeeld dat je meer kunt dan je denkt. Maar je moet ook je rustmomenten pakken, alleen dan houd je het vol. Zeggen van 'het gaat niet', daar kom je niet verder mee. En dat is misschien wel de grootste parallel met mijn werk."