Jacqueline is kinderverpleegkundige bij afdeling Panda

"Kinderverpleging is een mooi vak, maar soms komen kinderen écht bij je binnen", zegt Jacqueline. "Bijvoorbeeld wanneer kinderen chronisch ziek worden of komen te overlijden, dat heeft enorm veel impact op mij. Ik kan gelukkig thuis de knop omzetten. Om weer in balans te komen, doe ik onder andere aan yoga."

Jacqueline is naar eigen zeggen een geboren verpleegkundige. "Op mijn vijfde liep ik al rond met een hoofdkapje met zo’n rood kruis erop. Ik was helemaal in mijn nopjes met mijn verpleegstersetje. Vanaf mijn 20ste zit ik in het vak, het voelde gelijk goed. Mijn motto is: ik kan je niet beter maken, dat doet een arts. Maar ik kan het wel minder erg voor je maken. Met 'tender, love and care'. Ik wil een vangnet zijn voor kind en gezin. En ik doe graag gek, met collega’s en met patiëntjes. Dat clowneske en energieke, dat kennen ze hier wel van me. Pietje zijn met Sinterklaas, een radslag draaien. Daar worden kinderen blij van, dan komen er endorfines los en dat is ook heel wat waard. En ik vind het natuurlijk hartstikke leuk om te doen. Dat zijn voor mij de krentjes in de pap. "

Panda is een verpleegafdeling voor kinderen met neurologische aandoeningen, ook kinderen met longziekten, metabole ziekten en algemene kinderaandoeningen worden hier verzorgd. "Wat ik mooi vind aan mijn werk is dat je zeer specialistisch bezig bent. Binnen ons team heeft ieder z’n kwaliteiten, we vullen en voelen elkaar aan. We zijn helemaal op elkaar ingesteld, en we halen het beste in elkaar naar boven. Dat is onze kracht." Voor Jacqueline is het kunnen samenwerken de belangrijkste eigenschap bij collega’s. "Belangrijker dan kennis, dat komt wel naarmate je langer werkt. Ik verwacht ook niet van collega’s dat ze alles weten. Zeker niet van jonge collega’s. In mijn team kijken we vooral naar wat we van elkaar kunnen leren. Zo maak ik graag gebruik van de actuele kennis van collega’s die net uit de schoolbanken komen."

In haar werk heeft Jacqueline soms te maken met grote uitdagingen. ‘Kinderen zijn veerkrachtig, maar ook heel kwetsbaar. Mentaal zijn ze sterk: ze kunnen goed dingen verwerken. Fysiek is een ander verhaal, zeker als ze een terugval krijgen en naar de IC moeten. Die kritieke situaties vind ik persoonlijk wel een uitdaging: de toestand van het kind goed inschatten, disciplines bij elkaar krijgen en een behandelplan klaar hebben voor als het goed mis dreigt te gaan.’ Soms is er ook sprake van overlijden. ‘Kinderen die hier met longziekten binnenkomen en niet meer naar huis gaan. Dat doet iets met je. Ook ten goede; ik kan alles wat ik in me heb aanwenden om de situatie voor ouders iets te verzachten. Maar uiteindelijk heb je toch te maken met heel veel verdriet en onmacht. Dat dit kan gebeuren is inherent aan je werk, maar toch.’

Jacqueline neemt alle tijd voor ouders, die zich gehoord en gezien willen voelen. "Ik stel ze op hun gemak, neem ze even apart met koffie of thee. Hoe druk ik ook ben, ik bied altijd een luisterend oor." In de zeven jaar dat Jacqueline werkt op Panda heeft ze dat geleerd: een opname draait om het hele gezin. "Kinderen zijn afhankelijk van hun ouders, andersom voelen ouders zich incompleet zonder hun kind. Daarom leggen wij in de kinderzorg altijd de focus op ondersteuning van kind én ouders, en broertjes en zusjes. Het is in het belang van iedereen dat ouders zoveel mogelijk hun ouderrol voortzetten, zoals ze dat thuis gewend zijn. Je moet ouders vooral in hun kracht laten, zij zijn immers deskundigen van hun kind: zij weten hoe hun kind in normale situaties functioneert, waar het op aanslaat. Dat helpt ons ook. En ouders zijn voor hun kind de veilige haven in een wereld vol witte jassen. "

‘Natuurlijk neem ik ook wel eens ellendige ervaringen mee naar huis, maar ik kan er gelukkig ook met zekere afstand naar kijken en de knop omzetten’, nuanceert Jacqueline. ‘Ik weet: dit gaat niet over mij of over mensen die dicht bij me staan. Op verjaardagsvisite praat ik liever niet over kindjes die ernstig ziek zijn of komen te overlijden. Ik vertel meestal de mooie ervaringen, zoals een blije moeder die mij om de nek vliegt omdat haar kind goed herstelt. Dat zijn juweeltjes waar ik nog jaren op kan teren.’ 

Jacqueline heeft inmiddels geleerd werk en privé te scheiden, maar dat lukt niet altijd geeft ze eerlijk toe. "Soms wordt het wel te veel. Als je gezinnen ziet die afscheid moeten nemen van hun kind. Dan denk je: bestaat er nog een gezonde wereld? Ik ben een gevoelsmens in alle opzichten. Ik voel mee, ik voel aan en ik maak graag fysiek contact. Dat voelen, die energie, zet ik thuis om door bijvoorbeeld in de tuin te werken. En yoga. Met yoga word je helemaal teruggeworpen op jezelf. Dan voel ik weer wat mijn lijf allemaal kan, ik voel me lenig en krachtig worden. Dan word ik weer mezelf. Je voelt alles in beweging komen. Vaste spieren van de spanning worden weer flexibel, vermoeidheid lost op. Ik kan loslaten en kom weer in balans. Ik heb wel moeten leren om tijd voor mezelf te maken. Dan vind ik het ook lekker als er een keer voor mij wordt gezorgd, met een dinertje of een massage. Een luisterend oor bij thuiskomst is ook belangrijk."

"Wat ik leuk vind aan het WKZ is dat iedereen die hier rondloopt iets heeft met kinderen: van de dokter tot de fysio, tot opa en oma die hier op bezoek komen. Allemaal leven we mee met het kind. Als kinderverpleegkundige kom je een klein beetje binnen in het leven van een gezin. Dat blijft heel bijzonder. Ik kan natuurlijk niet met iedereen contact houden, maar voor mij geldt niet 'uit het oog uit het hart'. En al is het maar een klein gebaar waardoor ouders zich beter voelen, dan weet je dat je van betekenis bent geweest en dat geeft mij enorme voldoening. "